Иван чыгрынау дзивак з ганчарнай вулицы краткое содержание

Dating > Иван чыгрынау дзивак з ганчарнай вулицы краткое содержание

Download links: → Иван чыгрынау дзивак з ганчарнай вулицы краткое содержание → Иван чыгрынау дзивак з ганчарнай вулицы краткое содержание

На гэтым пясчаным пляцы, дзе да вайны калгаснікі збіраліся пасля ўсходу сонца, каб атрымаць ад брыгадзіра нарад, цяпер была падрыхтавана вісельня. Было відаць, што яна не вельмі ахвоча да маёй размовы, але маўчаць не стала.

Людзі тым часам языкі чэшуць: - Дык ён жа перапрадае іх і гэтым самым вунь якую капейку зарабляе. Буланы Зменлівы дзень позняй восені. Ён паявіўся ў нашым гарадку гады праз тры пасля вайны і пасяліўся ў хаце Дакуліхі, адзінокай старой, якая спачатку прыняла яго як кватаранта, каб мець за гэта на старасці якую капейку, бо яму ішла пенсія, але потым адмовілася ад тых грошай. Хочацца дапамагчы Заданне трэцяй групе. А ўсё з-за птушак. Дземідзёнак хадзіў толькі пасярэдзіне вуліцы.

Гэта я ўсё пра Дземідзёнка, - сказала яна, калі вярнулася. Ён верыць, што ў новым жыцці «не будзе гэтых адсклёпкаў, гэтых пажоўклых лістоў старога, гнілога, забуранага навальніцай дрэва... Ён паявіўся ў нашым гарадку гады праз тры пасля вайны і пасяліўся ў хаце Дакуліхі, адзінокай старой, якая спачатку прыняла яго як кватаранта, каб мець за гэта на старасці якую капейку, бо яму ішла пенсія, але потым адмовілася ад тых грошай.

іван чыгрынаў рэферат - Тым больш, што быў ён чалавекам працавітым, а гэта заўсёды цанілася ў народзе. Пасля заканчэння ўніверсітэта 1957 працаваў рэдактарам, загадчыкам рэдакцыі літаратуры і мастацтва ў выдавецтве Акадэміі навук БССР.

У Залужжы мне сказалі: «А Дземідзёнак пайшоў ад нас. Яго ўжо няма ў гарадку». Але ж куды падаўся Дземідзёнак?.. Можа, адзін я добра і ведаў гэтага чалавека. Ён паявіўся ў нашым гарадку гады праз тры пасля вайны і пасяліўся ў хаце Дакуліхі, адзінокай старой, якая спачатку прыняла яго як кватаранта, каб мець за гэта на старасці якую капейку, бо яму ішла пенсія, але потым адмовілася ад тых грошай. Я ж сустрэў Дземідзёнка, калі ён лічыўся ўжо на Ганчарнай вуліцы старажылам. У нядзелю раніцай стаяў я на падворку і слухаў, як гудуць каля дзядзькавых вулляў пчолы. Я азірнуўся і ўбачыў незнаёмага старога, які шыбаваў з клеткай у руцэ сярэдзінай вуліцы. Ён быў невысокага росту, згорблены, з белай бародкай і такімі ж белымі валасамі, што выбіваліся з-пад саламянага брыля. На незнаёмым была вылінялая сацінавая кашуля з манішкай, падпяразаная поясам з кутасамі, а на рубчыкавых штанах віднелася некалькі невялікіх латак. Стары хуценька перабіраў нагамі, быццам вельмі спяшаўся куды. Хадзіў ён на дыбачках, таму ўся яго шчуплая постаць у час хады падавалася наперад. Але да старога яны не набліжаліся. Трымаліся крыху воддаль або ціснуліся за ім ззаду. А стары ішоў сабе ўздоўж вуліцы і, здавалася, не заўважаў іх. Тады я і прыгадаў, як у свой час таксама басанож бегаў з равеснікамі за дзівакаватым Цімкам. Цімка жыў на самым канцы Калгаснай вуліцы, але мы і туды забіраліся. І цяпер штосьці падобнае адбывалася. «Неразумнае дзяцінства», - падумаў я. А ўвечары, калі маці прыгнала карову з пашы, запытаў: - Дземідзёнак... Ну, Дземідзёнак і Дземідзёнак. Было відаць, што яна не вельмі ахвоча да маёй размовы, але маўчаць не стала. Лазой трэба сеч блазнюкоў! Праўда, можа, ён нейкі ўжо занадта дзівакаваты.